ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ..

Έτσι κι εγώ αντέχω, έτσι

κι εσύ μεγαλώνεις

μέσα μου-

τρεφόμενη μ’ αισθήματα.



Και ξέρω ότι κάπου πάει ακόμη και το τίποτα αν ξέρεις

στα βαθιά του να δεις..



Μετά

από τις άσκοπες περιπλανήσεις μέσα σε ένα εγώ

κατασπαραγμένο από αγωνίες κι έναν βιοπορισμό

που βραχνάς σου γίνεται….

(ποιός άραγε καταλαβαίνει;)



Σπάζουν τα νεύρα μου

απόναν πονοκέφαλο. Με κακοθυμία

βγάζω λάμψεις

περιεχομένου πικρού.



Πιο άγριος από ποτέ.



Και απ’ το όνειρο πετράδι ζορίζεται

ορυκτό να βγει

μες από απέθαντες λέξεις.



Τι είμαι αλήθεια εγώ ο ονειροπόλος;



Πόσο μοιράστηκα

ανάμεσα στον κόσμο που επιθυμώ και τον κόσμο που ζούμε..



Τώρα φιλονικώ μ’ εμένα γιατί δεν μπορώ

να εξασφαλίσω ένα κάτι αργύριο, ένα μικρό κελί

σκήτη ανέμων με πουλιά

μόνος να κατοικήσω..