Εκείνο που τελικά είναι νικητήριο μες το πρωί,
είναι μια λεπτομέρεια φωτός που μεγαλώνει καταπίνοντας
το εναπομείναν σκοτάδι της νύχτας.
Οι σκιές ελαφρώνουνε, ο γρύλος
που ακούγονταν όλο το βράδυ να παίζει
τον σπουδαίο σκοπό του, οι νότες
του φεγγαριού που ακόμη
στέκει εκεί να γίνει
ημερινό τρόπαιο της επερχόμενης αυγής.
Από μακριά έρχονται οι βιολιτζήδες του ήλιου.
Τα μαλλιά τους βοστρυχωτά που μιλάνε.
Οι χορδές των οργάνων τους είναι
σαν να απλώνουν ένα πέπλο
χρυσό πάνω στα πρωινά χορτάρια
που ξιπάζονταν ότι ήτανε της γης τα αγαπημένα.
Και αυτό που ποτέ δεν περίμενα έρχεται τότε να με βρει: ανάμεσα από μια σκέψη που έκανα και δεν τελείωσε και τον τρόπο
που κοιτώ τώρα την πέρα την θάλασσα..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου