ΕΤΣΙ ΜΟΥ ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ…

Ρήματα μιας ουσίας που δεν ήξερα- με έναν τρόπο

που μου χαρίστηκαν



Πνιγμένα ουσιαστικά, λαχανιασμένα επίθετα, αντωνυμίες

βαριές σαν κυκλοθυμικές αντανακλάσεις

του εγώ μέσα σ’ ένα συλλογικό παιχνίδι

που τέτοια είναι η ζωή..



Είναι κάτι στιγμές που είναι πιο βαθιές απ’ τις άλλες-

σαν να ακούς θεό ή να μην ξέρεις

ότι μπορεί να σου μιλήσει μία τριανταφυλλιά..



Και είναι

η ώρα τρεις το μεσημέρι, ντάλα ο ήλιος

που μία ποίησης αξίνα κόβει μέσα σου σωστά.



Έτσι μου ήρθαν οι λέξεις, έτσι

τις έδωσα.



Δεν θα κρατήσω από την ομορφιά παρά ένα μικρό φεγγάρι

μέσα μου



Όπως το αποτυπώνει το μυαλό αργότερα

πάνω σ’ ένα χαρτί-

για να το νιώσουν και να το θαυμάσουν όλοι..