μαθητής της φύσης

Πάντα μια ουτοπία έψαχνα πάντα μια χίμαιρα


Κι οι πρωτεύουσες ιδέες των πραγμάτων

τυραννούσαν το μυαλό μου τόσο

Που πάντα έφτανα στο πουθενά.



Τώρα κοιτάζω τον πευκώνα

Και τις γέρικες λίγες ελιές

Ανάμεσά του- σαν φαντάσματα

Ενός παλιού καιρού.



Οι επιθυμίες μου ίσως δεν έχουν βάρος

Πια. Είναι ολότελα τεθλασμένες.

Στον ουρανίσκο μου φυλακίζεται μια παράξενη γεύση.

Πόση περιπέτεια πόσος κόπος χωράει

Σε μια ζωή ανθρώπου; Στα δεκαοχτώ

Νόμιζα όλα θα νικήσω. Αλλά κι ακόμα

Είμαι πρωτάρης στα αισθήματα.

Και μου αρέσει.

Καθαρά τα μάτια μου κοιτούν μες την χαρά.

Καθαρά είναι ο κόσμος μέσα μου έφηβος.

Το νόημα όλων είναι το ποίημα μου-

Καταγεγραμμένο

Στην ίριδα του βλέμματος, στο αίμα, στην επιδερμίδα, στον χαρακτήρα μου.

Θα καταλήξω

μαθητής της φύσης- στα μαθήματά της

όλα παρόντας..