Η ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΚΟΠΕΛΑ..

Εσύ να κόβεις βόλτες αγωνίας και στον κήπο έξω

του παλιού σπιτιού

να μαίνεται ο αέρας.



Η ποίηση να σ’ έχει βρει κατάστηθα.



Αλλά εσύ ορθός

πάνω στα ίδια τείχη της αρχαίας γλώσσας πολεμάς

για ένα φωνήεν καθαρό.



Δεν θα σε καταλάβουν, θα κακιώσουνε-

τα υπάρχοντά σου θα αναρπαχτούν, δεν θα ‘ναι

τίποτα να έχεις πια… Μα -

μην γυρίσεις να κοιτάξεις!



Εμπρός!

Κατά εκείνη την ανθισμένη κοπέλα που επιμένει

να σου χαμογελάει γλυκά!



13.3.2009 Θεσσαλονίκη