ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ..

Τα βράδια εκδικούνται το φως που περισσεύει

Πίσω από τα νυσταγμένα δέντρα, μέσα στον άνεμο, κοντά στην παραλία

Που το κατακαλόκαιρο παίζανε τα παιδιά.



Τώρα μετά τα κυπαρίσσια είναι μια σιωπή-

Βαριά σιωπή σαν των αποθαμένων.



Συγυρίζει το φεγγάρι τις θύμησες.



Τα άστρα τον ουρανό ολοένα τρυπάνε

Και σαν ξεχύνεται ο μέλανας ζωμός

Του ουράνιου Στρατάρχη.



Στα σπίτια ανάβουν τα φώτα.

Οι άνθρωποι ξανά λογαριάζουν:

Πόσο κάνει μια χίμαιρα και μία ανεκπλήρωτη επιθυμία.



Η άθροιση των πεπραγμένων τους πίκρα αφήνει

Επάνω στις σελίδες από το τεφτέρι της ζωής

Που μελανώθηκε απ’ τις πολλές μουντζούρες.



Αν σ’ αφήσω να πεις τα παράπονα

Θα γεμίσουν φίδια οι νύχτες:

Φίδια ιοβόλα, πικρά

Που μέσα μας αιώνια παραμονεύουν..



Έτσι σου μιλώ για άλλα για να μην θυμάσαι

Σκληρή που γίνεται φορές η ζωή.



Και θα σε κάνω να δεις πιο μακριά

Πολύ πιο μακριά- σχεδόν μέσα μου

Που συνάζονται οι νύμφες των αισιόδοξων υδάτων..