ΠΟΙΗΜΑ…

Ένα ερωτικό ποίημα όπως το διαβάζει ο αέρας σε μία τριανταφυλλιά..



Ένα πρωινό με περιεχόμενη χαρούμενη σκέψη που σκάει σαν ρόδι

να ξεχυθούνε οι πορφυροί του κρύσταλλοι



Ένα μικρό παιδί που παίζει αδέξια με ένα πιο μεγάλο τόπι:

σαν υδρόγειο που να την κουμαντάρει δεν μπορεί..



Κι εγώ που σκέφτομαι με εικόνες, χρώματα, που δεν ορίζω..



Εγώ-



που υποτάσσομαι να είμαι ο βασανισμένος νοσταλγός τους…