Έριξα ένα σεντόνι πάνω μου και σκέφτηκα
πόσες ιδέες ποίησης χωράνε μες την νύχτα.
Τρεις μετά τα μεσάνυχτα- κοιμάμαι δεν κοιμάμαι.
Για την ζέστα να διώχνει
βάζει τα δυνατά του ο ανεμιστήρας.
Ιδρώνω από έναν εσωτερικό των λέξεων πυρετό.
Παλεύω ο ίδιος με εμένα αλλά δεν είναι
των θησαυρών που θέλησα το φεγγάρι στον νου μου αποταμιευμένο.
Και τόσα άστρα άντε να χωρέσουν μες την αγκαλιά
Ενός μακρινού ευκολονόητου ουρανού..
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Κάποιες ασθένειες είναι ανίατες, Στρατή...
Τα φιλιά μου...
Η ποιηση σου ειναι απλη και κατανοητη, χωρις ορους και χωρις ορια. Σεμνος και ταπεινος, οπως πρεπει να ειναι ενας ποιητης.
Σε διαβαζω παντα.
Κάκια
Ναι έχεις δίκιο..
Υπάρχει μια ανίατη ασθένεια που σου καρφώνει μες τον νου λέξεις λέξεις και λέξεις..
Και πώς την πολεμάς;
Ωστόσο έχω καταφέρει το καταπληκτικό μ' εσένα:
Να είσαι τόσο λακωνική στα σχόλιά σου για μένα που με εκπλήσσεις.
Να είσαι καλά και να γράφεις έτσι υπέροχα.
Φιλιά!
Εν αρχή ην ο ήχος
Σ' ευχαριστώ πολύ!
Τιμή μου να με διαβάζουν αυτοί που εκτιμά..
Νερουδικέ φίλε μου σε χαιρετώ!
Δημοσίευση σχολίου