...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

8 Σεπτεμβρίου 2010

Συνήθισα να ζω μ' αμφιβολία

Σκαρφαλώνοντας έναν αληθινά δύσβατο ουρανό



Των ματιών μου οι αναζητήσεις είναι ο κόσμος που αμέσως δεν φαίνεται



Συνήθισα να ζω μ' αμφιβολία

Για το αληθινά υπαρκτό, δεν πιστεύω

Εκείνο που είναι ερυθρό και από μέσα όταν ξεφλουδίζεται

Εμφανίζεται το κρυφό του το μαύρο.



Ίσως να έχω δείξει μια προσήλωση στο απόκρυφο



Τόση που να μου γίνεται εμμονή ν' ανακαλύπτω

Τον άλλο τρόπο που μιλούν τα πράγματα..

2 σχόλια:

Velvet είπε...

Μ αρέσει αυτή η λιτότητα στη έκφραση του λόγου
Έτσι πρέπει να ακούγονται οι λέξεις

Η ποίηση δεν πρέπει να φλυαρεί

Καλό βράδυ

V.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Συμφωνώ..
Αλλά και ο τρόπος ανάγνωσης παίζει σημαντικό ρόλο..
Θα συνιστούσα πάντα σε έναν αναγνώστη
να διαβάζει αργά, στίχο στίχο
απομυζώντζς το νόημα που θα έχανε αν έτρεχε βιαστικός μέσα στην σελίδα..
Καλό βράδυ!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου