ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ..

Βαριοί ουρανοί της πόλης, νεφελώδεις, αμετάφραστοι-

τα πουλιά πετούν ξύνοντας την κοιλιά σας-

Κανένα φως στα δέντρα, άνεμος σείει τα φύλλα τους-

ακόμα πιο τιποτένιο το λίγο που ξέρω-

όποιος κοιτάζει μέσα μου μια θλίψη κοιτάζει.



Και το φαρμάκι των στιγμών που λες καρφώθηκαν

όπως στιλέτα σε ένα σαρακοφαγωμένο ξύλο

του καιρού-

χωρίς όνομα πλέον , μ’ έναν ρυθμό

συγκρατημένο ρυθμό και βραδιάζει..



Πάνε τα γιασεμάκια μου, τα σώματα πάνε

που ήταν νέα κι ερωτεύτηκαν

παράφορα μέσα σε μία ηλιαχτίδα-



Τώρα έχουν απομακρυνθεί τα παιδιά, οι γειτονιές

που ξέραμε χάλασαν-

κλειδαμπαρώνεις την πόρτα σου, φοβάσαι

κρύβεις την ψυχή σου μα δεν θα την βρεις

ύστερα. Στο φως



επιπλέουν όνειρα ανεκπλήρωτα-

ανεπίδοτο έμεινε το ποίημα..



Άραγε τι υπερασπίζομαι στάζοντας αίμα

λέξεων και θλίψη αγγέλου;