ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ..

Κλείνω τα μάτια κι έρχεται όπως συμπέρασμα:

δεν θέλει νου η εποχή- να ξέρεις



Να φυλάς τις αντιρρήσεις σου σαν καλοδιατηρημένες

μέσα σου αυταπάτες:

ότι ο κόσμος θα αλλάξει- το μπορεί..



Και θα είσαι πάλι ο ένας

ο μοναχικός που κλεισμένος σε μια κάμαρα θα ονειρεύεται να μην πεθάνει

αυτή η γλώσσα που ανασαίνει αίμα τραγωδίας……



Η νύχτα σαν σημαντική θεότητα σε καθορίζει

«παις ειμί γας και ουρανού αστερόεντος…» Α! ύμνε

σε μια φύση που μια μέρα θα εκδικηθεί..



Πού πάμε οι άνθρωποι;

Πώς θ’ ακουγόμαστε στο μέλλον;



Και πόσα ποιήματα να πω να φέρουν μία σωφροσύνη τόση
που να φύεται αγέρωχο το δέντρο της ευαισθησίας;..