Ένας άνθρωπος με την ζωντανή του αντίρρηση

Ένας άνθρωπος με την ζωντανή του αντίρρηση

Ανηφορίζοντας κατά την γεμάτη Σταδίου

Ακολουθεί την σκιά του μπερδεμένου του εαυτού.



Δεν γνωρίζει ότι τα εντός του αισθήματα έφυγαν

Δεν έχει αποταμιεύσει τίποτα, είναι αδέκαρος μάγκας

Που λυπάται να ξοδέψει πια κι άλλο ψυχή.



Όταν βραδιάζει το πουθενά που κατοικεί τον κυριεύει

Έχει μάθει να δέεται στην Μαντόνα της ποίησης

Παρέμεινε από την εφηβεία του ονειροπόλος.



Καβαλά ένα σύννεφο που το πηγαίνει όπου θέλει ο αέρας.

Απομνημόνευσε πολλά στιχάκια.

Τώρα αρκείται σ' ένα λερωμένο τζην

Παντελόνι κι ένα λευκό πουκάμισο

Που όπως ανεμίζει στον αέρα αφήνει

Την έμπνευση να έρχεται ολοένα πιο κοντά

Και τον εγωισμό των λέξεων να κρέμεται απ' τα μανίκια..