Όλη η αγάπη που έχω φυλακίσει μέσα μου
Κάποια στιγμή θα γίνει δέντρο
ψηλό δέντρο, τόσο φυλλοβόλο όσο
Που θα το πολεμά ο φθινοπωρινός αέρας.
Και μπορεί σκαρφαλώνοντας πάνω του να φτάσω
Ως την απόμακρη γωνία τ' ουρανού
Όπου δεν μπόρεσε να δει ανθρώπου μάτι..
Πώς μαθαίνω να μην είμαι κανείς και πώς ελαφρώνοντας ολοένα μια στιγμή θα φιλήσω
Την Μαντόνα εκείνη των ωραίων νεφών!
Εγώ, ο ασκητικός ιερέας μιας αρχέγονης θλίψης..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
"Εγώ, ο ασκητικός ιερέας μιας αρχέγονης θλίψης"
Αναρωτιέμαι αλήθεια του ιερέα τούτου ποια θα είναι της προσευχής του τα λόγια; Προφανώς λόγια αγάπης ανείπωτης όμως αφού ιερέας είναι τώρα.
Η εικόνα του εκπληκτικού δέντρου με το υπέροχο ποίημα δένουν τόσο αρμονικά. Τούτο το δέντρο με τον γεμάτο νερό κορμό του είναι σαν υπόσχεση, θα μπορούσε να είναι και αντικείμενο λατρείας.
Ευτυχώς τα έλαβα. Δεν μου τα πήρε κανείς. Εδώ τα έχω. Ακόμη δεν τα έχω αρχίσει. Αλλά τρέχουν τα σάλια μου.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ,
Είσαι τόσο βουλημικός πια για στιχάκια που με τρομάζεις.
Είναι κι αυτή η καταγωγή από τα μέρη που υπάρχουν λιοντάρια… δεν ξέρω τι να πω..
Έχω αρχίσει να φοβάμαι..
Χωρίς πλάκα τώρα:
Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να μαντρωθούμε στα σπίτια μας και να διαβάζουμε ανελλιπώς.
Το προστάζουν οι καιροί και η κυβέρνηση.
Άντε λοιπόν.
Ψηλέ, …, …
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου