Ο ΑΕΡΑΣ…

Ένα απροσδιόριστο βραχυκύκλωμα όπως μου σώνεται η φωνή και μένω

με λέξεις λέξεις λέξεις που πονάνε

και γίνονται

κρανίου τόπος..



Κι έπειτα λέω τι;



Θα με αφήσουν οι χίμαιρες να έχω

ένα σπιτάκι αναρριχόμενο

ανάμεσα στις τριανταφυλλιές που θα του τρίζει ο αέρας

τα βορινά παράθυρα;



Και θα περνά ως μέσα στο τραπέζι να αναστατώνει τις σελίδες μου;



Και στο μυαλό μου ο ίδιος θα είναι

απολυμαντικός..