ΑΓΑΛΜΑ..

ΑΓΑΛΜΑ..



Μες από το μάρμαρο ξεπηδά η μορφή σαν ένα πρόσωπο που το γέννησε η σκληρή ρίζα του λίθου.



Και είναι

ομιλητικό, οχυρωμένο πίσω

από την δομή του σκληρού υλικού, σχεδόν δέρμα

ζωντανό, που αντέχει αιώνες, και πάνω του

παίζουνε οι νερόχαρες επιθυμίες.



Τα βαθιά μάτια κοιτάζοντας στο απροσδιόριστο μέλλον..

Τι να κοιτάζουν;

Με τις πτυχές του ο χιτώνας κρουστές:

αθροίζει

χρόνους και χρόνους

επάνω σ’ ένα βάθρο που μετρά

πιο οριζόντια την κάθε αιωνιότητα..

Σχεδόν θέλει να φύγει..

Κουρασμένο εκεί από το να διδάσκει

το μέτρο της κρυφής αρμονίας..

Και μια μουσική υποδόρια που κάνει

να ριγούν οι μυώνες-

τρεμίζει λίγο

ανεπαίσθητα το κορμί όπως

ένα μειδίαμα αρχαϊκό επιμένει

ν’ αναιρεί το παρόν..



Ιούνιος 2009 Ρόδος..