Είναι που παραλόγισα σιγά σιγά και γράφω
Αψηφώντας την δίκη του χρόνου- λες
Και ο θάνατος με κάποιον τρόπο θα μου χαριστεί.
Όμως τώρα που χάνω τα λόγια μου και ούτε
Αυτό που μέσα μου κόβει στυγνά θέλω
Να σταματήσει, τώρα
Οι λέξεις έχουν άλλη βαρύτητα: πονάνε.
Κλείνω τα μάτια και ζητώ από την νύχτα να με αγκαλιάσει
Παίρνοντας μακριά τις σκέψεις μου, να με αφήσει
Να κοιμηθώ ανοίγοντας τον ουρανό της σαν
Φάκελο που κάποιος θα με στείλει μέσα
Στον νου σου που πολύ μου πείσμωσε..
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Κι εγώ οτι παραλόγησα ..φοβάμαι!
Κι αν σου το πουν οι Φίλοι, δεν φοβάσαι! Έπαθες το Χειρότερο.
Όταν χάνει τα λογικά του το μυαλό, η καρδιά βρίσκει το δρόμο της, Στρατη!...
Σε φιλω..
μετά τον παραλογισμό σιγά σιγά
ο θάνατος ή επιστροφή, στο φεγγάρι .....
η πένα σου με μεταφέρει στο δεύτερο...
κι ας πονάνε οι λέξεις!!!!
την καλημέρα μου!!!!
Ρεγγίνα σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Καλό απόγεμα!
Γειά σου Κάκια!
Σε αντιφιλώ!
Despina
χαίρε!
Ωραία πάντα να ταξιδεύουμε..
Καλό απόγεμα!
Δημοσίευση σχολίου