Η ΩΡΑ ΑΝΑΒΛΥΖΕΙ ΑΡΩΜΑ ΦΡΟΝΗΣΗΣ..

Τίποτα απ’ την πρωινή δροσιά, την μουσική των ηλιαχτίδων, την φρεσκάδα

του ήμερου φωτός που ακραγγίζει

τα αψηλά βουνά και στεφανώνει

με λαμπερές γιρλάντες την γερμένη κεφαλή τους..



Τίποτα απ’ την προσευχή

του πουλιού που σαν καταλαβαίνει

τον κάθετο ύμνο της Ανάστασης υψώνει

το τραγούδι του πάνω από τις ανθισμένες πασχαλιές.



Τώρα η ώρα αναβλύζει άρωμα φρόνησης..



Κι έτσι όπως αλήθεια αψηφά και η ψυχή τον εαυτό της

η ελευθερία από μέσα δίνεται..



Που είμαστε μικροί αλλά αξίζουμε μεγάλα- ορίστε!



Ορίστε η απόφαση να υπερβούμε, ορίστε

που ο ήρωας αναγεννάτε

μέσα μας..



Ο ουρανός έχει ένα χρώμα της φοβέρας-

αλλά δεν σβήνεται η ελπίδα μας ποτέ..



Η νύχτα πέφτει παρασέρνοντας χιλιάδες όνειρα

σ’ ένα κονάκι του μοναχικού που δεν το ξέρουν οι άλλοι.



Στους τοίχους του

κλωστίτσες φεγγαροαχτίδων που καρφώνονται σαν τις χορδές

μίας αόρατης ωστόσο λύρας..



Κι εκείνος πώς αλήθεια άλλες σημασίες

έφτασε να κατανοεί..