Μνήμη δασκάλα της μελαγχολίας λύκαινα
Ό,τι είσαι είναι από φαρμάκι πικρό
Κοιτάζω πίσω μου, η πατρίδα στενάζει
Και μέσα από ένα παράξενο μεγάλο σύννεφο
Έρχεται ο παππούς μου με συμπέρασμα ιωνικό
Με διδάσκει το πείσμα να αντέχω στα δύσκολα με μαθαίνει
Να επιβιώνω μ' αυτόν και με τον άλλο καημό.
Μου δείχνει μια φιλολογία που ζεσταίνεται στα στήθια
Του Έλληνα αιώνες
Με αίμα μιας φιλοσοφίας που κοχλάζει.
Αν βρω το μέτρο που έψαχνα μπορεί μια μέρα
να γράψω αυτό που όταν δεν το έχεις είναι χίμαιρα
Κι όταν το νοσταλγείς και πολεμώντας κάποτε το αποχτήσεις
Είναι πατρίδα γύρω σου που σε πληγώνει και στενάζει..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου