Σ’ αυτήν την γειτονιά του κόσμου

12.

Σ’ αυτήν την γειτονιά του κόσμου οι νύχτες

κρέμονται πλημμυρισμένες αίνιγμα που δεν θα λύσει

ο ερωτευμένος που πλανιέται μέσα τους.



Αρχαίοι θεοί μυσταγωγούν που κρύβεται

απόψε από όλους το φεγγάρι..



Εγώ- πηγαίνω αμέριμνος εγώ..



Και μου είναι μοίρα η θέληση, καημός

ο μουσικός πεπραγμένος βίος..

Είμαι αποταμιεύοντας μια προσευχή της μαργαρίτας

που μόνο η μέλισσα μπορεί να ξέρει..



Τόσο χοϊκός, τόσο

αγαλματένιος, που δεν είναι ούτε πια τα λόγια μου

που εξέχουν μες το αύριο, κάτι

που να διαβάζεται απ’ την αρχή σωστά..

Κι έχω αφήσει να με κατατρώει ο καιρός..



Εξάλλου τούτο το σαρκίο

θα περιφρονηθεί και τόσο βάναυσα μια μέρα.. Ποιός δεν το ξέρει;

Από παντού εισβάλει μέσα του ο καιρός

κι απομυζά την λάμψη του..



Κι εσύ που είσαι τόσο όμορφη που να ζηλεύσουνε κι οι μνήμες,

πού πας εσύ, σαν σκέψη, σαν

χίμαιρα

που ν’ ακουμπά πάνω στο αύριο του κόσμου;

Σε μαστιγώνει άγρια ο παρανομαστής καιρός..