ΜΕΣ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ..

Το μεθυσμένο πρωί που κρατιέμαι σκυφτός…
Στο μυαλό μου βηματίζει ένας
στοχασμός· όλα εξαϋλώνονται.
Άνθρωποι
διαφόρων μεγεθών αναπτύσσουν θεωρίες
για δουλειές, για δορυφορικά ταξίδια, για
την πίεση της γιαγιάς τους που αργοπεθαίνει..

Είμαι μέσα σ’ αυτόν τον παραλογισμό·
τα κοιτάζω όλα: τοπία
της φαντασίας που ταξιδεύει
με την ταχύτητα του φωτός· σπέσιαλ όψη
της γης που ξυπνάει· να:

η ακοή πιάνει έναν νυσταγμένο σαλπιγκτή
που σκαρφαλωμένος πάνω στο τείχος της συμπάθειας
ορκίζεται νίκη. Ένας οδοντίατρος
της ρέμβης
αφαιρεί το χαλασμένο δόντι του τοπίου· υποψιάζεται
έναν δύσκολο φρονιμίτη·
το τοπίο γίνεται φρόνιμο·
γεμίζει ήμερες αγελάδες, προβατάκια, μάτια λαχανιασμένα·
ενώ ένα πανικόβλητο άγχος τρέχει να σωθεί
όπου φύγει φύγει..

Μετά έρχονται σκέψεις πιο δύσκολες·
κατορθώνουν να μηδενίσουν την απόλαυση·
πέφτουν έντομα πολλά από τον ουρανό·
ανακαινίζεται το μαγαζί της φύσης·

είναι μια μόδα του καινούριου αιώνα που φορά
μιαν ομίχλη που πλέει μέσα στις φλέβες του..

…Τότε υπάρχει μια διαφωνία με τον θεό
πίνοντας καφεδάκι σε καφενεδάκι της προαίσθησης
καταλαβαίνω να ‘ρχεται ο θάνατος
έχοντας δέσει τούφες τούφες το μπαμπάκι στις πατούσες…

Δεν με ξεγελάει·
ανοίγω την πόρτα ενός λουλουδιού, δραπετεύω
μεθυσμένος
μέσα στο άγουρο πρωί.

Μαρτυρώντας την αισιοδοξία του έρωτα!

30.1.1983 Αυλίδα