Ζώντας του πήρα του θανάτου-

14.

Μέσα στις μέρες περισσεύουν τα πνεύματα·
Έχουν σημαίες που δηλώνουν όρτσα ψυχής·
Επιτίθενται
Και άλλα πάλι όπου πάω πάνε,
Λες και μ’ ακολουθούν που πάω στο πουθενά
Μ’ ένα φορτίο λέξεις.

Δεν ξέρω τι είμαι· από τα υλικά μου σπαράσσομαι.
Βαθύτερα μέσα στην νύχτα
Απορυθμίζεται και τούτο το ρολόι μου-

Και φτάνει ένας λόγος λουλουδιού
Να βγω απ’ το δράμα.


Ζώντας του πήρα του θανάτου- Ίσως γι αυτό με εχθρεύεται.
Αλλά είδα, άγγιξα την φωτιά
Που μ’ έκαιγε και πάντα μου μιλούσε.


Τώρα με λόγο νύχτας τί να πω;

Ο χρόνος πέρασε και πια χωρίς ταυτότητα
Νιώθω να περιφέρομαι μέσα στους άδειους δρόμους.
Σκυλί δαρμένο δίχως όνομα.

Είναι αθώες οι σιωπές που με περιέχουνε·
Αθώες
Οι λέξεις που τρέφομαι

Κι η λογική μου σαν μια πόρτα ξύλινη
Παλιά που τρίζει..

(Όπως οι πρωτοσέλιδες ειδήσεις εκπυρσοκροτούν
μες το μυαλό μου.)

8.7.2008