ΡΟΔΙΤΙΚΟ..

Σκεύος ψυχή του φόβου κάθε νύχτας
περίτεχνα ωραίο το πεταμένο μες την μοίρα
μαύρο λιθάρι σου.

Στον κηπάκο των γαλήνιων νερών που ο περιβολάρης
θεός κατέχει κάθε τέχνη του αψεγάδιαστου ανέμου
στήνει τα σπιτικά του μέσα στα φυλλώματα των σκούρων
επιλεγμένων ν’ αντηχήσουν πράσινα δέντρων.

Κι η ικεσία
ν’ ανάψουν τα πουλιά ξανά
κάθε πρωί
κάθε πρωί που ότι θα σημαίνει ο ήλιος
ήττα ή νίκη
ούριος ρέει ο ακάνθινος καιρός

με αντηχήσεις ενός ουρανού ωραίου
νεύει ο άγγελος στον σύντροφό του
σαν
σε γήινη αρχαία τοιχογραφία..
Κι είναι
επίθεση ή υποταγή
οι νύμφες των νερών πριν φέξει

πιασμένες να χορεύουν μέσα στην ασύμμετρη βραδιά και πάνε
στον ύμνο του σε σκοτεινό καμβά ζωγραφισμένου
φεύγει και χάνεται αστεριού.
Σαν
Ροδίτικο ξινάρι που σκαλίζει τα παλιά εκείνα χώματα
που γράφεται και γράφεται ο ίδιος κύκλους
που κάνει ολοένα
καιρός…

Ρόδος 21.2.2008