ΣΚΗΝΗΣ ΔΡΩΜΕΝΑ.

Δ

Ένιωθα που μια έλπιση φωτιάς με ήθελε να μ’ ορμηνεύσει.
Σπάζοντας όμως η σκέψη μου ολοένα
πάνω στης κάμαρας τους τοίχους, θα έλεγες
για μια αναζήτηση
μάταιη-

να σκαν πυροτεχνήματα του γέλιου μου μετά..
Μόνος..
Να παραξενεύονται οι άνθρωποι·
να σου με πάλι που ανάγνωθα
άδικα των αδίκων·
κανείς κανείς τους δεν άκουγε..

Μιας και το πίστευα
-καλά καλά
κι ας μην μου το επέτρεπε ο καιρός-
πονούσα
δοσμένος
σε μια ρέμβη στα μέλλοντα..

Ξεπρόβαλλε από κει μία στιγμή Γυναίκα η που θα ‘ναι κάποτε
με την ψυχή της άφθονη, φωσφορική
και είχε την περπατησιά της θύελλας
ανεμίζοντας κόμη ξανθή που την χρυσίζει ο ήλιος..

Μετά της μιλούσα·
χανόμασταν μέσα στην πόλη·
τσιμέντο, πλάκες του χαλκού κι αστράφτει αλουμίνιο-

Ο Γενάρης όμως αναμέρισε απαλά
τις κουρτίνες της κάμαρας και την είδα μετά
που την ήθελα τρελός να στέκεται μπροστά
σ’ έναν καθρέφτη και να φτιάχνει τα μαλλιά της..

Με θλίψη ψυχής της μίλησα.
Ο έρωτας κάρφωσε σαΐτες μια Παρασκευή.
Θυσίασα τον στείρο λογισμό μου
σε ατέλειωτους περίπατους
πάνω στον ασφαλτόδρομο μιας έγνοιας μου πυρετικής
που έσβησε σιγά καιόμενη γενναία..

Η Γυναίκα ερωτοτρόπησε με τον καιρό!

1981\1983