ΠΟΙΗΤΑΡΗΣ ΑΝΕΜΟΣ..

Στίχοι νεφών μέσα στον λίγο ποιητάρη άνεμο
του απογέματος
ροδόχροου
που εστιάζει πάνω από το στέρνο
της γης..

Και ο θεός
αντιλαλεί μέσα σε κάθε άρπα
δέντρου
που φύεται μέσα στον άκαιρο νοτιά και φέρει
μια δόξα πράσινης χλαμύδας
με την πόρπη του ήλιου χρυσή και αιώνια
μες την γαλήνη αυτής της μισοτελειωμένης μέρας..

Κάλμα των αήττητων βραδιών
σε μαγευτικά άλλου κόσμου νησιά
σα να κατάργησαν το πέρασμα του χρόνου

μόλις που έσβηνε ο Φεβρουάριος· τώρα
ηχούν τα ερημοκλήσια τους,
με μελωδίες που μες τα πλατιά προαύλια
μοιάζουν πυγολαμπίδες,
όπως θα βραδιάζει, νότας..

Και οι μορφές των άηχων νερών μετά
που ο χαρακτήρας κάθε νύχτας δικαιώνεται
νομίζει δίκαιες τις ηθικές των άστρων…

Είναι ο άνθρωπος αναποφάσιστος ικέτης,
βορά όλων των θρησκειών που την ψυχή του νέμονται,
πάει στο μάκρος των αιώνων που η ιστορία ξαναγράφεται
και μια και δυο και τρεις φορές πριν φτάσει
στον εφιάλτη της κάθε ζωή..

Εγώ υπερασπίζομαι αυτά που δεν σου φανερώνονται
πέρα από κάθε πίστη·
είναι ολοένα
λεπτομέρειες σε χρώμα ζωγράφου
μόνο που δεν μπορεί καθένας να τα δει…

25.2.2008