ΕΙΚΟΝΑ..

Ανάβουνε οι φανοστάτες στον δημόσιο δρόμο.
Νύχτες που ξορκισμένο πάει το άσπρο σύννεφο·
έρπει χάμω,
δίπλα στην ερημωμένη παραλία να γίνει
φάντασμα ανούσιο του καιρού..

Ξέρω τις σκέψεις όλων που σωπαίνουν
η φρόνηση δεν τους αφήνει να πολυμιλούν·
κλείνονται σαν τα σαλιγκάρια στο δικό τους κέλυφος,
το ριζικό τους μια φωτιά της μοναξιάς που αγνοούν..

Αναζητώ δέκα αλήθειες σ’ ένα δέντρο ανθισμένο·
η ομορφιά είναι αιώνιος, απόλυτος καρπός·
όλα σημαίνουν κάτι.. Οι αγρύπνιες
γυρίζουν προς τα μέσα την ψυχή του ποιητή!

Και αγνοείς
τον λαύρο άνεμο·
πλέκει μ’ εμπιστοσύνη τις ημέρες:
στεγνές από επιμονή σ’ ακολουθούν
μέσα στ’ ασύνορα ποιήματα μιας προσμονής που σβήνει..

Φέρτε μου από το όνειρο το κάτι που αναζητούν τα πρωινά πουλιά
πετώντας γύρω απ’ τα καμπαναριά σαν μαγεμένα
κι ύστερα χάνονται στον άσπιλο ουρανό..

Όλα διαβάζουνε μια πράξη πως το θέλει η μοίρα…
Όλοι μας είμαστε μοιραίοι, δυστυχώς…

Ρόδος 23.2.2008