ΕΤΣΙ ΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ..

Στην πρόσοψη των κτιρίων ο ήλιος αφήνει μια λεβάντα άνοιξης,
μια στοργική θωπεία που ανέρχεται αργά επάνω στους υαλοπίνακες
που σφυρίζουν μ’ αδιάφορες λάμψεις θλίψης..

Καταλαβαίνεις πόσο η ζωή ξοδεύεται
μέσα σε αδυσώπητα ντουβάρια γέρνοντας
η πλάστιγγά της προς του άδικου μεριά..

Έτσι ζει ο άνθρωπος…
Ροκανίζοντας τον ατέρμονα χρόνο
ή
πιστεύοντας ιδέες που εξέχουν πάν’ απ’ το κεφάλι του..
Κερασφόρος ατέλεια!

Όμως ο ήλιος, απ’ αιώνων θρησκεία
πάντα εκεί ζεσταίνει μιαν αγάπη πανανθρώπινη,
αισυμνήτης
αδιαφορεί για την κάθε έχθρα..

Ετούτα που πιστεύω είναι λόγια του καημού
που ο θυμός δεν ξέρει να έρχεται·

τρώω μένος του χρόνου, τρώω πικρό μου καρπό
κι από θεό που παραστέκεται στα άνθη έχω αρχίσει να καταλαβαίνω..

Πάντως έτσι γερνώ που ενώ σωπαίνω ξέροντας
το μικρό μυστικό της ανεμώνας
μοναξιάς κράτη διέρχομαι πριν δω
την λίμνη που γυαλοκοπά απ’ τ’ αργυρό φεγγάρι..

Και των λέξεων είμαι τότε θηρευτής
όπως ζωγράφος που αγαπά τα χρώματα
μόνο που τα νοήματα δεν έχουνε μια στρογγυλή μεριά
κι αν χερακώσεις κατά λάθος άνεμο
ο κέρβερος πολυσημίας ανελέητα θα σε κατασπαράξει…


5.3.2008