ΦΑΝΤΑΡΟΙ..

Στείλε τα μάτια σου μέσα σ’ αυτήν την άγρια
σιωπή του πλοίου της σελήνης..

Χιλιάδες όργανα, βιολιά, πιάνα της ευθυμίας
δεν μπορούν να δημιουργήσουνε μέσα μου μια χαρά.
Ένα παιδάκι ζητάει καραμέλες
κι η μάνα του το χαστουκίζει-
όπως χαστουκίζω μια μύγα με την ‘φημερίδα
ταξιδεύοντας με το τρένο,
πάνω στο λερωμένο τζάμι.

Νταλίκες που περνούν, η μουτσούνα τους
είναι άγρια:
όψη χρεοκοπημένου κόσμου· κι οι οδηγοί τους
ακούνε ολόιδιες μουσικές αγάπες,
σε κάθε χιλιόμετρο·

ένα βραδάκι μελαγχολικό
με αισθήσεις πυρές
κάτω στην ακροθαλασσιά..

Είμαι φαντάρος, οι φαντάροι αυτοκτονούν
πιέζοντας μονάχοι την σκανδάλη
μην μπορώντας την πίεση του συστήματος
τους ταριχευμένους αξιωματικούς με τα μυαλά
μες την γυάλα της προϊστορίας
ενώ
πεπονόφλουδες συμφέροντος πέφτουν
από την τσέπη τους
σε βάρος της πατρίδας..

Κάποιος μιλάει για εξουσιαστές·
την άλλη μέρα βάζει τέρμα στην ζωή του·
η μηχανή δουλεύει καλά
πότε πιέζει, πότε χαλαρώνει
και δεν υπάρχει
θεός
να τα δει όλ’ αυτά
θέληση ανθρώπου
να τα πολεμήσει..

Αυλίδα 30.1.1983