ΜΕΣ ΤΗΝ ΓΑΛΑΖΙΑ ΝΥΧΤΑ.

Φεγγάρια σαν μες την καρδιά της νύχτας
Η καρδιά του ανθρώπου που προσεύχεται ανάβει
Και φαίνεται από παντού.

Ο άγιος Ιούλιος με σκεύη του καλοκαιριού
Να ταξιδεύει προς τα άστρα.
Ο αέρας να μυρίζει ζέστα κι απονιά.

Να καίγεται η ψυχή του λουλουδιού
Όλη μέρα μες τον αδυσώπητο ήλιο.

Πλάι στην θάλασσα τα σπίτια με απόχες που ψαρεύουνε την σιγαλιά
Κι η απεραντοσύνη με το απρόσεχτό της βήμα
Μετέωρο πάνω απ’ την θάλασσα που τρέμει –

Με συλλαβές από τα σιγοψιθυρίσματα αγγέλων…
Απόγεμα!


Ήρθαν οι άνθρωποι και είδανε και πάνε.
Τώρα μες την γαλάζια νύχτα που έρχεται.
Με τα όνειρά τους από την συντελεσμένη ευτυχία που σε μια στιγμή
Που πας να καταλάβεις το ωραίο εκείνη εξαερώνεται.

Πεύκα σταλάζουνε αργά μες τ’ ανεμπόδιστα μεσάνυχτα.

Με τις βελόνες τους ξιφάκια της χαράς που ξύνει
Ουτοπίας τοίχο μες την στρογγυλή ετούτη νύχτα.

Υλικό φεγγάρι, υλικό!
Νόμισμα που θα το διαβάζουν οι ίδιοι πάντα άνθρωποι.
Πούλησαν την ψυχή τους- Τώρα ποιός να δικαιώνεται
Να βρει την τύχη του μες την βαριά σιωπή
Του χρόνου που κυλάει;

2.7.2008