ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΔΥΟ..

Το βράδυ βράδυ καθίσαμε γύρω στην λύπη του αιώνα.
Το πένθος φρένιαζε·
βάλαμε περισπωμένες στο όνομα της άνοιξης.
Η βαρήκοη αγάπη μας οδήγησε τις παρομοιώσεις
δύσκολα μέσα από γιγαντωμένες φαντασίες.
Η ελπίδα βρικολάκιασε
μέσα σε μια απαντοχή από ποιήματα.

Ωραία που το βιβλίο των ωρών άνοιξε και διαβάσαμε
τον κίνδυνο από απονιά·
οι άλλοι δίναν πλούσια τον οίκτο τους στην θέληση του ανέμου.
Υπέφερα…
Στο εικοστό δεύτερο της ηλικίας μου.
Πήρα μια πέτρα και την πέταξα μες το στεγνό τοπίο
της ερημιάς που φάνταζε να έχει ζήσει εκεί
ο άλλος μου εαυτός
-πολλές δεκαετίες και-
σιγά σιγά
μία στιγμή
συναρμολογημένη από τόσες χίμαιρες να νόμισε
θα βρει κουράγιο ν’ ανορθώσει.

Πάντως κορίτσια…
Τα αγόρια μέσα στην μελαχρινάδα τους κ’ η θάλασσα…
Το πρωί ξύπνησα λυπημένος σαν άλλοτε
που μου φεύγαν τα καράβια και δεν είχα ποιόν να χαιρετήσω..

Για την πραγματικότητα η πνιγερή μελαγχολία.
Στα χρόνια που η έγνοια μου ήτανε οι λέξεις..
Έτσι….Εγώ!
24.5.1982