ΕΞΟΧΗ..

Ν’ ακούγονται βαθιά μες τον αέρα που γιορτάζουν
σήμαντρα. Παλιές και όμως αναγεννημένες
εξοχές. Με ναούς
κίονες ως τον ουρανό που θάλλει
κάτω από την εξουσία των θεών που λείπουν,
αρχινισμένες μουσικές..

Μέσα στις φλέβες να μιλάει το αίμα
ένα αγρίμι της ζωής δικαιωμένο.
Tυφλά υποτάσσει κάθε ψίθυρο του σώματος,
μιλιά αληθινή αρχέγονου ρυθμού.

Δεν μου ανήκει παρά μία γνώση αθησαύριστων νερών
κι ένα τραγούδι λείο όπως στο συννεφιασμένο γέρμα
ακούγεται η κουκουβάγια των σπιτιών
να φτερακίζει αφήνοντας τα σκοτεινά της κεραμίδια..

Κοιτώνες του γαλάζιου ανέμου· αχρησιμοποίητοι-
εστίας θεοί,
μέσα στα δειλινά πως λάμπουν οι βωμοί σας
από απουσία κι ακαταλαβίστικη
αρχοντιά..

Το δίχτυ εκείνο της αιώνιας νύχτας
μάνας κάθε που υπάρχει καημού
στροβιλίζει των άστρων πλεούμενα,
αόριστες σημαίνουσες γεωμετρίες..

Ροδίτικο, βαθύλαλο τομάρι
φουσκωτό από πνευμόνι λαϊκού οργανοπαίχτη,
γυρίζει αλλιώς τις νότες των ωραίων νεκρών

εκείνων που από τις σκαλισμένες μες τα βράχια διαφύγαν σαρκοφάγους-

ψηλά διέπονται όλες οι πεμπτουσίες
πολύχρωμων ιδεών- ξαφνιάζουν
εμάς που φοβισμένοι θα πασχίζουμε
μες τους αιώνες μήπως κατακτήσουμε το ρίγος
μελωδικών που φύγανε ημερών…

Ρόδος 21.2.2008