το ποίημα που παντού συμβαίνει!

17.

Ομιλούντα φυτά
Μες την γλάστρα
Βαμμένη κόκκινη.
Των αρωμάτων
Οι συγγενείς επαναστατημένες εξαπλώσεις.

Ρέει γαλάζιος ουρανός.
Στα βαθιά των νεφών
Ένας επαναστατημένος άνεμος.
Και Αχαιών πατρίδα
Εκεί που και οι πιο βασιλικοί Αγαμέμνονες
Θαυμάζουν το τοπίο τώρα.

Αποτινάσω από πάνω μου την σκόνη του πολέμου
Έτσι όπως από τον βιοπορισμό μου δίνεται.
Αμπαρωμένος μέσα σε σιωπή και στο μαρτύριο
Που οι λέξεις ορίζουν-
Σαν θώκο ηλεκτρικής εκτέλεσης-
Βεβαίας.

Στην καθομιλουμένη αυτό: ¨την βάψαμε!¨
Πάει να πει: ¨την κάτσαμε την βάρκα!¨

Ελάτε οι νύχτες οι απλές, των σιωπών
Οι σπηλιές να κρυφτούμε.
Αυτή η φωνή υπομονετικά εξουδετερωμένη από
Χοϊκές μνήμες πάλι έρχεται.
Μπορούμε να βρεθούμε έξω απ’ τους τόπους και
Πάνω απ’ τους τόπους.
Έτσι όπως ταξιδεύουν κι οι λέξεις- με ρημαγμένα πανιά
Σαν του Οδυσσέα πλοία που κακόπαθαν στα χέρια
Του μανιασμένου αυτού θαλασσινού θεού.

Έρχομαι πίσω απ’ τις φαντασίες μου με τόση
Πεποίθηση-
Του επιμένοντος να ιδρύσω
Τα αιθέρια κράτη μουσικών
Ήχων
Λέξι-μερωμένων,
Υπαίτιων
Γι αυτό το ποίημα που παντού συμβαίνει!

Όταν στ’ αλήθεια τ’ αντιλαμβανόμαστε!

10.7.2008