η φωνή μου πια που μεταγλωττίζει την θλίψη και ρευστοποιεί τα αισθήματα

ο άνεμος σέρνει την χολέρα του νωχελικά ως τα κακοχτισμένα βρώμικα σπίτια
που έξω τους
γέροντες με ελάχιστο κουράγιο κι άρρωστα παιδάκια
γυρίζουν ζαλισμένα μες τον ανελέητο ήλιο
που δεν θα προσθέσει ψυχή σε κανέναν.

αποσυναρμολογούνται οι ζωές με μια τύχη
κακή που δεν αξίζει σε κανέναν.
ούτε ένα τραγούδι να πει η ζωή.
το πρόσωπο είναι κανένα, η σκέψη
είναι καμία. εκατομμύρια χαμένες ζωές που δεν αντάμωσαν
κανέναν θεό
πραγματικό σε μια άδικη ζήση.

η φωνή μου πια που μεταγλωττίζει την θλίψη και ρευστοποιεί τα αισθήματα
είναι ένα νόμισμα περασμένης αξίας
σε μια χώρα που δεν υπάρχει ούτε υπήρξε
στον πλανήτη αυτόν που περιστρέφεται περί τον άξονα
κακοδαιμονημένης νομοτέλειας..