Ενθάδε μια γυναίκα ψηλή, οξεία, πολυεπιθετική

Ενθάδε μια γυναίκα ψηλή, οξεία, πολυεπιθετική
Αυτή, αυτή, αυτή- ξανθιά
Που την θυμίζει στην αιωνιότητα ο ήλιος.
Με σάρκα φωτιάς, αρχαία κατατομή, μαλλιά
Λυτά που εμπνέουν τον άνεμο. Περπατά
Κάτω από την μεσημεριανή ακρόπολη, καπνίζοντας
Και σαν ιέρεια του φωτός μου μοιάζει.
Μιλά. Τα λόγια της
Πετούν κλαδιά ελαίας,
με καρπούς
Σαν μυτερές καστανές πεμπτουσίες
Ιδέας που πάνω σε δέντρο σαρκώθηκε.
Τόσο λιτή που δεν την λέει όλη ο ήλιος: την αγγίζει
Σχεδόν ψηλαφώντας την- όπως
Ν' αγγίζουμε ένα ανάγλυφο με την άκρη
Των δαχτύλων πιστεύοντας μετά, πιο πολύ, στο Αιώνιο!
Κι απρόσμενα σηκώνοντας απλά μια άκρη του πλακόστρωτου ο αέρας
Την σπρώχνει αγαλινά να μπει μέσα σε μια σελίδα μου
Κι ένα ατέλειωτο γραμμένο ύστερα από τα μεσάνυχτα αιθέριο ποίημα..