Ο χρόνος δεν είναι..

Αγκομαχάει μέσα στον ήλιο μια ελιά που ο καρπός της
είναι αιώνια διδαχή.

Το φως την τρυπά τόσο που ανάγλυφη γίνεται
στον κορμό της τον γέρικο και μ’ ευαίσθητα φύλλα
λίγο στον άνεμο μονολογεί.

Ένα μικρό σπουργίτι την διαβάζει και την ξέρει
απ’ έξω κι ανακατωτά.

Είναι το μεσημέρι τώρα..

Στις ρίζες της μία φωλιά μυρμηγκιών συλλέγει χειμωνιάτικη
σπυρωτή επιβίωση.

Ο χρόνος δεν είναι..

Έτσι
ξαφνικά..