Οικουμενικό πάζλ…

Λεπτομέρειες επάνω στην αρχιτεκτονική ενός κόσμου που αλλάζει

Που βελάζει αλλά δεν είναι καθόλου αμνός, ενός κόσμου

Που αντιπαλεύεται εμφύλια, αδυσώπητα, φονικά, ενός κόσμου

Που δεν λυπάται να ξοδεύεται σε μίση και έχθρες, ματώνοντας

Τα βουλημικά δολοφονικά χέρια του.

Το καλοκαίρι κεντά με βελόνες τις μέρες του

Όλα είναι πληγωμένα, όλα διαλαλούν μια φυγή

Από κείνο που είδα και είδες.

Ξυπόλυτες ηθικές βαδίζουν καταπάνω στην ψυχούλα μας- αχ κόσμε!

Εντάσεις να προεκταθεί κι άλλο το φως, να φτάσει

Στον μικρόκοσμο των γεγονότων και στην αυλή των πραγμάτων, εκεί

Που ο νους δυσκολεύεται να ανακαλύψει

Τον τρόπο της ανάγνωσης και τον τρόπο να λέει κανείς

Καλημέρα.

Εκμυστηρεύομαι όλες τις θύελλες της καρδιάς μου και μου περισσεύουν οι περισσότερες-

Έφτιαξα λαγούμια με τις λέξεις, έφτιαξα ασήμαντες φυλακές, έφτιαξα εύθραυστα καταφύγια-

Σκηνοθετώ πάντα επάνω στην ανάγκη μου- γι αυτό και είμαι

αληθινός· γράφω

Με κείνα τα ψηφία που η μοναξιά στιλβώνει με ιερά δάκρυα και

Τα τοποθετεί επάνω στο οικουμενικό αράγιστο πάζλ..