Γλυκιά μελαγχολία του μεσημεριού..

Τρύπιο συμπέρασμα που μπάζει.

Ταριχευμένο σώμα μιας αλήθειας

που ήταν κάποτε.

Σβησμένο ψηφίο από το κύμα στην άμμο.

Ήλιος που δύει.

Το μεσημέρι άκουγα φωνές.

Γέλια και χάχανα κορίτσια

και αγόρια-

γύρευαν του έρωτα φιλί κι η συστολή τα κρατούσε.

Στις κνήμες πάνω έπαιζε το νοσηρό κουνούπι.

Η θάλασσα στραφτάλιζε- σαν μνήμη ωραία.

Την αποστήθιζα     σαν πάντα    μ' έναν ψίθυρο

όμορφα να την απαγγέλω

Βαδίζοντας κοντά στον φλοίσβο,   αμέριμνος και ιδεώδης.

Κουνούσε το αεράκι τα αρμυρίκια.

Κραταιός ήλιος κραταιός θάνατος.

Παιχνίδι της ζωής με την ανάγκη.

Τα είπα όλα τα ζωγράφισα.

Ίζημα η μελαγχολία που σε βρήκα να με βρήκε.