Κλείνω τα κιτάπια μου.

Σαν να ταριχεύει το σώμα ενός αγάλματος ο αέρας
Ακουμπά την σάρκα μου και την αναστατώνει
Βαθύς. Κάπου κοιμάμαι και κάπου
Ξυπνώ. Εντολοδόχος του απείρου. Αν
Σκεφτείς να με συναντήσεις, απουσιάζω· κι αν
Απουσιάζω, θα συναντηθούμε. Μοίρα
Μ' όλους τους τρόπους γαλάζια. Σαν μια πτυχή του ουρανού.
Κάπου θα υπήρξα, κάπου
Θα έπραξα:
Ανδραγαθίες όπως αυτές που συνηθίζει το φως.
Κλείνω τα κιτάπια μου.
Σε λίγο, ξημέρωσε.
Μόνο τα πλήκτρα με εξιτάρουν- και
Το μολύβι που ιχνογραφεί αισθήματα και βελάζει
Εμμένοντας στην δική του άωρη αθωότητα.