Καμάρι…

Άγιασε η Κυριακή. Σεμνή μες την λιακάδα της, βολεμένη. Όπου την είδα την συνάντησα: σαν έναν στίχο που μου έδωσε η μουσική και σαν μια μουσική που μου 'δωσε ο στίχος. Απ' όλες τις αντιφάσεις μου κρατώ που είμαι ερωτευμένος με μία συμπάθεια με το "ον" και ταυτόχρονα, εκείνο, πολύ με βουρλίζει· μπορώ όμως να δω τα καλά του, πιστεύω στην βαθιά πρώτη αξία του· κι εκεί καμαρώνω κάτι φορές να ξέρω ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αλήθεια Άνθρωπος και γεννημένος για να διαπρέπει.
Άξιος γιος της όμορφης Δημιουργίας..