Κοντά στην ποίηση και στους λυπημένους..

Στα χέρια μου οι απουσίες, στα χέρια μου,
Στις αρχινισμένες κουβέντες που η νύχτα δεν άφησε
Να τελειώσουν· σε κείνους που έφυγαν
Βιαστικά,
ζώντας την αγωνία τους,
λαχανιασμένοι
Κάτω από το αργυρό φεγγάρι,
μαθητές
της λύπης· σε κείνους
Που λυγίσανε, που έκλαψαν κρυφά, που ένιωσαν
του πόνου την ατσαλάκωτη τσούχτρα·
Πόσα θα μάθουμε ακόμη διαβάζοντας τους ανθρώπους; Πόσα
Θα καθυστερήσουμε από τα γεγονότα, πόσα
Θα μας βρουν καλά ή κακά- χορός
Στο αλωνάκι της ψυχής..
Μέτρησα και μου ξέφυγε η αρίθμηση·
Μέτρησα και οι αριθμοί με δικάσανε·
Ήρθα κοντά στα ανθρώπινα, ήρθα
κοντά στον ψίθυρο των λυπημένων.
Και σχημάτισα την ποίηση με το βαθύ αίμα των τολμηρών·
Την πίστεψα, την μετάλαβα, με αφομοίωσε
Τρέφοντας τα αισθήματά μου με το υπερούσιο
Φως της: ευλογία
και πάθος,
Βασανιστήριο και
Εξιλασμός· κάπου
Θα σφάλω
κάπου θα καρπώνομαι
Τα μυστικά πλούτη της- και όλος θα είμαι
Ο μύστης μιας σελίδας που ακόμη δεν έχει γραφεί, κι είναι
Ιερατικών μυστικών το απαύγασμα..