Του τραγουδιού σου εκεί…

Να τραγουδάς ανάμεσα στις πίκρες, στο χάσμα
μιας λύπης που σου ανήκει, να τραγουδάς-
και να στεφανώνεσαι
το γλυκό άνθος της μουσικής· τώρα
σε αναγνωρίζω
που του εγωισμού μου οι σελίδες
ξεκαλουπώθηκαν, που ανήκω
σε μια τάξη που διασαλεύτηκε· τώρα
φώναξε μες τις μοναξιές των ανθρώπων, άκουσε
τον πόνο τους, μπες
μες τις νύχτες, βγες
απ' τον ύπνο τους- ντυμένη
το φως μιας αστραπής που λυρικά σε αναφλέγει-
χαρίεσσα
και πιο διακαιωμένη
πάνω στης νότας τον βωμό..