Ορχήστρα των δεήσεων…

Θα συναντηθούν οι κάμαρες πίσω απ' τις μοναξιές, στο ξέφωτο μιας σπασμωδικής νύχτας
και θα λάμψει το φεγγάρι, αμετάθετο, πάνω απ' τα βουνά, ελεητικό και δημώδες
όπως του άσματος η δύναμη που ανασταίνει τους καημούς που είχες και που είχα.

Και η λατινική του όψη θα κρεμαστεί επάνω στα κλωνάρια
των δέντρων που φιλοτιμούνται να κρησάρουν τον αέρα
αέναα.

Και τανάπαλιν πάλι οι εμπνεύσεις θα πίπτουν βροχή πάνω στο κύμα της θαλάσσης
ιλαρές.

Εκεί θα σε βρω ασχημάτιστο άστρο του όρθρου, στα μοναστήρια που πελάζω αφήνοντας του νου μου τα γκέμια
ελεύθερα· εκεί
που θα γεμίσεις γλύκα και των φρένων μου κατάβαθα..