Γόνιμη κοιλάδα…

Στον σφυγμό της πέτρας χτυπούν οι φλέβες της ζωής και της άνοιξης
Καψωμένη μες τον ήλιο- σαν μια μικρή καρδιά που θρέφει όλο το σώμα του τοπίου
Και το μεσημέρι
Λαύρο, επινικελωμένο
Με το βαρύ μέταλλο των ηλιαχτίδων
Σφάλλει και ξαναεπιχειρεί
Να δεσπόζει, παντού να δεσπόζει.

Η μέρα προχωρά- σφιγμένη γροθιά που τονίζει απόφαση
Η μέρα απολά τα χελιδόνια της να διαβούν χιλιόμετρα θάλασσες
Και να 'ρθουν στης πατρίδας τον τόπο- όπου οι ευωδιές
Αναθαρρήνουν την μουσική των δέντρων-
Η κοιλάδα μαρτυρά του αέρα τις δεξιότητες
Σμήνη εντόμων ζώνουν τα λουλούδια που ζητούν καρποφορίας χάριν
Θεόσταλτα φωνήεντα κυλούν επάνω στην γαστέρα της γης..