Δεσποτική αγέρωχη Ημαθία

Στέκεις ανάμεσα στους καιρούς,

ντούρο σώμα εξαιρετικής λεβεντιάς·

Ο Λουδίας μανίζει,

τινάζει την νερένια χαίτη του

σαν άλογο

εγκαρδιωμένο, σαν

η ατίθαση όψη

του χοϊκού·

και

ορίζει

σύνορα ασυνόρευτα

γινάμενος

σαν ένας θεϊκός συλλογισμός

που σε όλα εμφυσείται..

Ημαθία ντελίριο των ανέμων, παπαρούνα

της κάλμας, λεφούσι

της Άνοιξης..

Η Νάουσα μιλά με την φωνή σου- κόρη

των Ανθεστηρίων, της

Περσεφόνης αδελφή..

Το Βέρμιο σχηματίζει την τρυφερή επιδερμίδα σου- μαινάδα

που χορεύεις επάνω στην ίσαλο γραμμή

της γραφής κι έξω

από κάθε έμπνευσης θάλασσα.

Η Αλεξάνδρεια μου γνέφει, η Βεργίνα,

η Μελίκη· και από τα Λευκάδια

ακούω που ψιθυρίζει ο φιλόσοφος

στου νεαρού το αυτί

κάτι

που ρίζα έγινε

να πιάσει τόπο

σε κείνον που ορμητικότερος ίσως δεν γίνεται

αλλά

κρατεί

και την σοφία μέσα του

του διδασκάλου-

Ω πρόγονε ωραίε Αλέξανδρε!

Ερατεινή Ημαθία..

Η Μίεζα ντεραπαρισμένη μες το τοπίο

αφήνει τα λίθινα ίχνη της

με ένα στίγμα που λαλεί

αριστοτέλειο μυστήριο..

Κι ο Τάφος της Κρίσεως όταν ο ήλιος ανεβαίνει

αγγίζει τις εΰπλόκαμες νύμφες- άι χαρά μου!

Πού πήγε ο ψυχοπομπός;

Κοιτώ το τοπίο που πλέει

μες το αίσθημα..

Σε αφουγκράζομαι Ελλάδα-

παντού σ' αφουγκράζομαι!