Το βράδυ ρυμουλκεί τα μάτια σου..

                                                         στην κα Ρούλα Τριανταφύλλου..

Ας τσαλακώσω τα σχέδιά μου, ας αποτύχω

γράφοντας και σβήνοντας

ας ζητήσω μια αναβολή που ξεκουμπώνει

τα παντελόνια των δρόμων

και κατευθύνεται

όπως ένα μόνιππο

προς την θάλασσα.

Αν μελετήσουν τον αποκρυφισμό μου και καταλάβουν

ότι ποτέ δεν υπήρξε

ίσως εννοήσουν και πώς αλήθεια γράφτηκε το καθετί και πόσο κουρασμένος γύρισα βράδια στο δωμάτιο να πιάσω

δουλειά

όχι όπως αυτή της ημέρας που ωριμάζει

φρούτα που τα καταφέρνουν να είναι πάντα

εκτός εποχής..

Κι εσύ,

εκεί όπου δεν είμαι,

ξεχορταριάζεις στο ρυάκι την υπομονή

και γυρίζεις

ταλαιπωρημένη

έξω από την Ποίηση,

στο κέρδος

μιας αναγκαστικής τάξης.

Το βράδυ ρυμουλκεί τα μάτια σου

ως τον ύπνο

για να αφήσουν

έναν  ήχο καλλικέλαδο.

Τα φυτά συμφωνούν με το δράμα σου

την ώρα που είσαι όλες οι πρωταγωνίστριες.

Αυτό το κάτι σου που είναι κομμάτι απ' την ψυχή μου

το δέχομαι και το χάνω

ταυτόχρονα

μέσα και έξω από την δική μου πραγματικότητα:

έτσι όπως οι αληθινοί άνθρωποι κάνουν:

πάνω από τον θάνατο

και πέρα απ' την ζωή:

Μαριονέτες που δεν αγαπούν τα σχοινιά που τις παρασέρνουν

και κόβουν τους δεσμούς

με τον οποιονδήποτε άρχοντα..

                                                                    Ρέθυμνο 23.5.2015