Μπορεί μια αγαλματένια ανάμνηση

Το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι:

τα βουνά στην Κρήτη δεν είναι λίθινα, όπως το χώμα της δεν είναι χώμα-

είναι μια ύλη αιθέρια που φυλά όλες τις ζυμώσεις που την ακολούθησαν εκατομμύρια χρόνια
και ξύπνησαν όπως κάθε μέρα και σήμερα

μπροστά μου

για να χαροποιήσουν τα μάτια μου.

Κοιτάζω τις σπηλιές.

Ξέρω πού πρωτοέπαιξε ο Δίας. Θεέ μου!

Ίσως μπορώ και βλέπω πίσω από τα πράγματα.

Ίσως και τα πράγματα να είναι ένας καθρέφτης όπου η αληθινή ψυχή μου

καθρεφτίζεται χωρίς να έχει είδωλο-

Μπορεί μια αγαλματένια ανάμνηση από χρόνια αρχαία που ήμουν εκεί,
αφού τώρα που είμαι εδώ, ίσως κιόλας δεν είμαι ..

Τι ρόλος κι ετούτος;

Γρατζουνώ το φαράγγι·

η ζωή με συνεπαίρνει και ξεχνώ τις αδικίες της·

μπορεί για όλα λάθος να αποφασίζω:-

αλλά, κάνε με φως, Αστραπή που φτάνεις κοντά μου!

Θέλω να χορέψω μέσα σ' αυτόν τον λυρικό ορίζοντα που βαρά το ταμπούρλο του 

ωραία και στρωτά καθώς οι γλάστρες στις αυλές χαμογελούνε
τριαντάφυλλα και απαράμιλλα γεράνια…

                                                               Ρέθυμνο  22.5.2015