Η νύχτα πάντα είναι επωδός…

Νύχτωσε· φέραν έναν καθρέφτη και τον κρέμασαν στην μεγάλη αίθουσα:
ίσως για να μπουκώσουν το κενό με ψευδαισθήσεις.

Η εξώπορτα έμεινε ανοιχτή. Περνούσαν ζευγαράκια στον δρόμο.

Και κάτι σκυλιά που έμοιαζαν απόλυτα βαριεστημένα.

Εκείνος πήγε κοντά της και την φίλησε.

Φαινόταν πολύ όμορφη μέσα σ΄ αυτό το μελαγχολικό φως του βραδιού.

Τα μελαχρινά της την έκαναν πιο ιερή..

Το σπίτι βούλιαζε ολοένα.

Κι από φιλί σε φιλί μπάταρε σε μια διάσταση που δεν την ξέρει κανένας.

Στον καθρέφτη πέρασαν οι σκιές ενός θιάσου που σκηνοθετούσε πάνω στα χορικά της Άνοιξης.

Βακχικά ή Ανθεστήρια.

Την τύλιξε με το σακάκι του και αποκοιμήθηκαν μες την χλιδή ενός χρόνου αγώγιμου από όνειρα.

Λήξανε όλα.

Η νύχτα πάντα είναι επωδός…