Ρέθυμνο 22.5.2015

Πυκνό είναι το φως, τεθλασμένη ειμαρμένη.

Κι ο ουρανός ένας πίνακας όπου τον γράφει

μια συννεφένια κιμωλία.

Τα βουνά είναι μαθητές αδιάβαστοι.

Κανένας δεν τα τιμωρεί.

Είναι αργά σαν βόδια και τα σφυροκοπά ο αέρας

Στην ντούρα τους τραχηλιά.

Ζήτα μου κάτι που να αντέχει στον χρόνο, ζήτα μου

Κάτι νηφάλιο,

σαν κάλμα της θάλασσας, κάτι

Που να συγκίνησε και τον μάγο που άπλωσε την νύχτα

κοντά στην ακρογιαλιά,

πάνω στα βότσαλα που ήρθαν κοντά μου

Στιλπνά και απέριττα,

όπως εκείνα που σφεντόνιζε πριν από χρόνια,

κάπου εδώ

ο Καζαντζάκης..

Μια προσευχή αιωρείται πάνω απ' τις πλαγιές

Και ξορκίζει το σκοτάδι που έρχεται.

Στον νου μου όλα κυλούν

και όλα είναι νερό·

Οι ώρες είναι νερό και ζητούν

έναν μαγνήτη που τις καθηλώνει

Εδώ

Στο Ρέθυμνο

Κοντά στην παλιά πόλη

Στον αξεδίψαστο χρόνο

Που ταξιδεύει

Τα πάντα προς μια βουλιαγμένη αιωνιότητα..