Χωρίς μπαχάρια... και τι χαμπάρια..

Δεν στολίζω τίποτα, όλα

έχουν αγκάθια, ο ήλιος

τα γδέρνει από την έξω πλευρά, η άλλη

αποστομώνεται από το αίμα της που ντύνει

ερυθρά την συστολή της

σαν ντροπαλό ακραίο αρμυρίκι

στο έλεος της θυμωμένης θάλασσας.

Και το απόγευμα που γαντζώθηκε πάνω στα βράχια

κάνοντας κι άλλο το μυστήριο μυστήριο…

Ήθελα μια τάξη που ποτέ της δεν ίσχυσε.

Ίσως γι αυτό να ήμουνα ονειροπόλος.

Ήθελα μια ιδέα πιπεράτη, σαν μπαχαρικό που σου στέλνει

μια  γευστική ελπίδα.

Έγραψα ζωηρότητες πάνω σε μια σελίδα που ακούμπησε

το πάθος που σαν όστρακο

έσφιξε κι έκλεισε.

Ο δυόσμος σε είπε, ο βασιλικός,

το θαλερό τριαντάφυλλο, η εκμυστήρευση

της νύχτας,

                   Επιπρόσθετα

σε μια αναπόληση που ρέπει

κατά την Κυριακή που χλευάζει

την αναντίρρητη αιωνιότητα..