Χορεύτρια…

Ντενεκεδένιος ήχος, κάπου γκρεμίστηκε η μέρα,

Μια λύπη αναβοσβήνει και μετά

βυθίζεται μες τα νερά.

Μια επιφοίτηση βαραίνει επάνω απ' τα κεφάλια,

Φαντασμαγορία του τίποτα, που έλεγε ο ποιητής,

πράγματι είναι η ζωή.

Ξεκαλουπώθηκαν οι εικασίες, τα όνειρα μπαλώθηκαν

και είναι υποφερτά,

Όταν ξαπλώνω να κοιμηθώ δεν ξέρω αν είναι πια βράδυ

Ή μια διάσταση χρόνου που κανένας δεν ξέρει.

Η φυσική αντιπαλεύει την χημεία, η ποίηση

ορθώνεται σαν μια χορεύτρια που κάνει σάλτα απαλά κι αβρά

Πάνω στην παγωμένη λίμνη

Του ύπνου μου..