Ξωτικό…

Είναι μια ανάγνωση που φέρνει ισορροπία

Μια ανάγνωση εκ των έσω,

                                            στο σημείο της νόησης που

Κι ο αέρας που δεν στέκεται πουθενά,

                                                             εισβάλει

Στην ζωή κάποιου που αναζητά ένα παράξενο φως

Όπως η Πέμπτη θα χαράξει τα διαπιστευτήριά της

Πάνω στου ουρανού το σεντόνι.

Λεκέδες σκέψεων θλιμμένων

Και σε φτάνουν από κάπου οι σιωπές

                                                             που γαλούχησαν

Και των ονείρων σου τα θεία μωρά.

Μετά,

οι πάντες, βλέπουν να εγκαταλείπεις την κάμαρα

Και απ’ την μπαλκονόπορτα να βγαίνεις

Προς το κηπάκι του θεού.

Ξωτικό που μια μέρα πολλαπλά εξαϋλώθηκε…